«Θα άλλαζα όλα μου τα αύριο για ένα και μόνο χθες», τραγουδά η Τζάνις Τζόπλιν. Και ίσως, το βιβλίο Ο χρόνος που θα ήθελα να είναι ακριβώς αυτό.
Ο Λορέντσο δεν μπορεί να αγαπήσει, ή απλώς δεν μπορεί να το δείξει. Γι’ αυτό και βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο αγάπες που είναι δύσκολο να ξανακερδηθούν: με έναν πατέρα που ίσως και να μην υπήρξε ποτέ και με μία «εκείνη» που έφυγε.
Ίσως το να μεγαλώνουμε σημαίνει να μαθαίνουμε να αγαπάμε και να συγχωρούμε, να κάνουμε ένα μακρύ ταξίδι σε αναζήτηση του χρόνου που έχουμε χάσει και δεν έχουμε πια. Κι αυτή είναι και η διαδρομή που πραγματοποιεί ο Λορέντσο, ένα ταξίδι σε αναζήτηση του ίδιου του εαυτού του και των πιο γνήσιων και δυνατών συναισθημάτων του.
Αυτό το βιβλίο του Φάμπιο Βόλο είναι ισως το πιο αληθινό, το πιο βιωμένο. Ο αναγνώστης βρίσκεται συχνά να γελάει σε στιγμές σαρωτικής ειρωνείας. Μα πάνω απ’ όλα μένει βαθιά επηρεασμένος, ίσως ακόμα και συγκινημένος, όσο και έκπληκτος απ’ το πόσο η ζωή του Λορέντσο μοιάζει μ’ εκείνη του καθένα μας.